Verboden Vruchten

“Dit is nog eens een leuke afwisseling,” hoorde ik Tom zeggen. Zijn stem weerkaatste tegen de grijze muren van de cel, bezorgde me hoofdpijn. Het kostte me fysiek moeite om mijn hoofd van mijn handen af te tillen.
“Het is een gevangeniscel, idioot,” snauwde ik hem toe. Ik had moeten weten dat het een slecht idee was om met hem in zee te gaan, een heel erg slecht idee.
“Dat was sarcasme. En doe eens rustig, het komt heus wel goed.”
Woest keek ik hem aan. “Hoe bedoel je, het komt wel goed?” schreeuwde ik, terwijl ik hem nog net niet aanvloog. Zijn hachje werd gered doordat we al in genoeg problemen zaten zonder dat ik hem vermoordde. “Ze hebben ons betrapt  terwijl we onder dat spul zaten. Moeten we soms zeggen dat we koekjes aan het bakken waren?”
Tom sprong op me af. “Niet zo luid, of wil je dat iedereen ons hoort?” siste hij tussen zijn tanden door terwijl hij naast me ging zitten. “Luister, ze hebben geen flauw idee wat dat spul is, dus kunnen ze ons niet veroordelen.” De triomfantelijke blik in zijn ogen stelde me niet gerust.
“Je bent gek,” siste ik kwaad terug.
“Nee, jij bent gek.” Tom pakte zijn spullen uit alsof hij in een hotel was, iets dat me mateloos ergerde. “Als wij niets zeggen gaan we als vrij man naar buiten.”

Het was altijd moeilijk geweest om Tom’s gedachten te doorgronden. Mijn vriend hield van drama, van aandacht, en vooral van aanzien. Het had me dan ook niet moeten verbazen dat hij ’s avonds aan de tafel met de meest angstaanjagende gevangenen ging zitten. Dat deed hij expres, ik wist het zeker, maar zijn plannen kon ik opnieuw niet doorzien.
Eén van de mannen, een boom van een vent, keek naar Tom alsof hijzelf op het menu stond. Ik zat aan mijn stoel genageld, veilig een tafel verderop, terwijl Tom de man arrogant toegrijnsde.
“Ben jij de baas hier?” Hij vroeg het alsof het een theekransje was.
De man knikte nu naar een ander, die er net zo intimiderend uitzag als Marlon Brando in The Godfather. Deze capo keek Tom aan. “Wat moet je?”

Natuurlijk moest Tom ook in de gevangenis bewijzen dat hij het spel kon spelen, en winnen. Het verlies van zijn vrijheid was geen waarschuwing, dat had ik kunnen verwachten. Dat hij mij dit keer buitensloot was wel nieuw, kennelijk wilde hij bewijzen dat ik de zwakke schakel was geweest.
De rechercheur staat achter me in de koude ruimte terwijl ik met vertrokken mond naar mijn vriend kijk, naar zijn lichaam. Opnieuw was hij ten onder gegaan aan de verboden vrucht die macht is. Hij had de dodelijke hap al genomen toen bleek dat hij onze drugs niet kon leveren. ONZE drugs…
De rechercheur komt een stap dichterbij. “Wil je nog steeds niet praten?” vraagt hij rustig. “Jij bent de volgende op hun lijst.” Ik knik, dat weet ik.
“Verboden Vruchten,” zeg ik zacht. “We maakten Verboden Vruchten.”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Trix in Cape Town

18/03/2017

Trix in Namibia

01/04/2017

error: Content is protected!!