Met open mond van bewondering staar ik naar het enorme bouwwerk. De hitte beukt verzengend op ons in, marskramers proberen mijn aandacht te trekken, de bus toetert om een koppige ezel van de weg te jagen. Maar al deze geluiden, het stof, de hitte, verbleekt bij het enorme eeuwenoude aquaduct dat voor onze voeten uit de grond rijst. De zon weerkaatst op de gebleekte stenen van een massief object  dat ooit slechts een ‘gewone waterleiding’ was, waar mensen passeerden zonder zelfs maar op te kijken omdat ze het gewoon waren. Nu is het een toeristische attractie, waar de bevolking gretig gebruik van maakt. Geen druppel water passeert meer over de stenen, waarvan hele stukken zijn weggeslagen of afgebrokkeld, ten prooi gevallen aan de tand des tijds. Dit stuk aquaduct is bij verre niet de grootste toeristische trekpleister van Aspendos, dat is het theater, maar het is mogelijk wel het meest indrukwekkende.

De verzengende zon, de zandweg, de huisjes die er omheen gebouwd zijn. Het aquaduct was door de Romeinen gebouwd als een onderdeel van het dagelijks leven, en dat is het nog altijd. Het is een bron van inkomsten door toeristen, en het gebied is geschikt voor huizen. Dit gevaarte is gebouwd, gebruikt, en nu wordt het hergebruikt. Op een dag zal het misschien niet meer bestaan, doordat de tand des tijds in samenwerking met de natuur onverbiddelijk kan zijn. Juist die gedachte maakt het aanschouwen van dit aquaduct nog iets grandiozer, een momentopname van het verleden en het heden. Wat zal de toekomst het brengen?