“Heey!” Het schalt door de coupé heen. “Hoe gaat het ermee?” De stem is luid, het platte Amsterdams bijna irritant. Enigszins verstoord kijk ik op uit mijn boek. Het meisje heeft er geen idee van dat ze in een stiltecoupé zit, of het interesseert haar gewoon niet. Nu ben ik wel gewend dat er in deze coupé ook gewoon gepraat wordt, al dan niet op volume 80, en normaal vind ik dat niet storend. Maar vandaag is het zo’n dag dat ik hier heel bewust ben gaan zitten. De hoofdpijn bonst achter mijn ogen en de hitte in de trein is smorend. Nu ik uit de concentratie van mijn boek verscheurd ben, dringt ook de doordringende lucht van zweet, deodorant en parfum mijn neus weer binnen. Een walgelijke combinatie van geuren die maar niet willen mengen tot één.

“Ja, maar liefje…” Het laatste woord wordt in een haast nasale toon uitgerekt. Ondertussen kijkt een ouder echtpaar, dat naast me zit, af en toe woedend naar het meisje in de vierzits naast ons. Grappig genoeg is het niet meer het meisje dat me ergert, maar vooral het echtpaar, dat zich duidelijk op zit te winden maar niets zegt. Alsof boze blikken helpen. Het is uiteindelijk iemand achter ons die haar mond open trekt. “Hé! Je zit in de stiltecoupé!” Het meisje kijkt niet om, haalt niet eens haar telefoon van haar oor terwijl ze duidelijk zichtbaar (voor ons) met haar ogen rolt. “Ooh, sorry hoor.” Aan haar sarcastische toon te horen, is duidelijk dat ze er niets van meent. Dat ze haar telefoongesprek voortzet is het andere signaal. “Ja, mensen zijn echt vervelend hier! Ze willen niet dat ik bel of zo.” Weer klinkt woedend gesis van verschillende mensen, maar het meisje doet alsof ze het niet hoort. “Ja, vet onbeleefd dus.” Ik zie ondertussen Duivendrecht voorbij schieten. Ik ben er bijna…

“Weet ik veel waarom ze zo doen! Gewoon allemaal kapsones hier.” De rest van het gesprek volg ik niet echt, ik zie het Amstelstation. Haastig spring ik overeind, weg van het oudere echtpaar met de bittere lichaamsgeuren van zweet (de man) en overdadig opgespoten parfum (de vrouw), weg van de nasale stem.

Eenmaal buiten adem ik frisse lucht in. Ik zet mijn helm op en stap op de scooter. Even wat frisse wind in mijn gezicht.