Ik weet zeker dat de zinnen in mijn hoofd hebben gezeten. Een helder moment, een moment waarop ik tot op het laatste detail wist hoe het verhaal zou gaan, hoe het gedicht gevormd was. Het was er, die pure inspiratie, en ik dacht wel dat ik het ging onthouden. Hoe naïef. Bij de volgende bocht was ik het kwijt, en hoe wanhopig ik ook zocht het keerde niet meer terug.

Inspiratie die inslaat als ik op de fiets zit is me niet vreemd. Het komt en het gaat en beweging helpt er vaak bij om alles een beetje op gang te krijgen. Maar dat wil niet zeggen dat het iets vasts is, iets waar ik na het fietsen op terug kan vallen. Vaak is het juist het tegenovergestelde. Net zo snel als die briljante ingeving via mijn ene oor naar binnen schiet, vliegt hij door het andere oor weer naar buiten. Het is een frustrerend fenomeen dat van tijd tot tijd voorkomt, of overkomt, met als gevolg dat hele scenes, hele gedichten, hele stukken in rook opgaan. Die vergelijking heeft me doen beseffen dat inspiratie een vreselijk vluchtig goed is. Iets dat je niet vast kunt grijpen, of vast kunt leggen, ook al zou ik het nog zo graag willen.

In een wanhopige poging inspiratie vast te kentenen, of in ieder geval wat langer vast te houden dan drie minuten, heb ik wel eens geprobeerd dezelfde situatie volledig na te doen. Op hetzelfde moment door dezelfde straat te fietsen, met dezelfde muziek in mijn oren. Alles leek op de avond ervoor, het regende zelfs net zo ongenadig hard, maar met geen enkel resultaat. Het enige dat ik me nog kan herinneren is dat het gedicht On the dragon’s breath heette. Maar daar kom ik niet zover mee.