De stilste twee minuten

Photo credit: x1klima via DesignHunt / CC BY-ND
Photo credit: x1klima via DesignHunt / CC BY-ND

Het geruis van golven en wind zou kalmerend moeten zijn, meditatief zelfs. Dat beweren sommigen tenminste. Maar wat als dat werkelijk het enige is dat je hoort. Geen geluid van spelende kinderen, geen auto’s of het gepruttel van de motoren van bootjes. Zelfs geen gekrijs van meeuwen. Het komt bijna onwerkelijk over, alsof je je op een buitenaards landschap bevindt dat enkel bestaat uit zand en een beetje water. Dat schuimende water dat rond je voeten stroomt en klotst tegen een houten kade wand. Meer is er niet. Zand en water, en een lucht boven je die paarsachtig kleurt door de ondergaande zon. Er zijn geen wolken, er zijn geen stemmen, er is enkel ruimte om je gedachten af te laten voeren naar al die plekken in de wereld waar mensen misschien wel net zo stil zijn als jijzelf. Maar er is ook ruimte om te denken aan alle plekken in de wereld waar het juist niet zo stil is als hier. Waar het geratel van banden, het geknal van geweren, en het zoemende geluid van vallende bommen klinkt. Geschreeuw van bevelen, gegil van mensen. Juist in die intense stilte is de ruimte om je te beseffen dat het lang niet overal op de wereld zo vreselijk stil is als hier. Dat daar de lucht en omgeving wordt verscheurd door geluid dat mensenlevens ten einde brengt, en geluk uit elkaar trekt alsof het geen bestaansrecht heeft. Alsof het niets waard is. Dit zijn droeve gedachtes, maar het is tegelijk de waarheid. Dat je zelf op een vredig strand staat, met het water dat om je voeten schuimt, zeezout doet op je huid kriebelt, en de geur van frisse lucht die je neus vult, wil niet zeggen dat er geen andere mensen zijn die op dit moment kruitdampen inademen terwijl ze zich angstig verschuilen in de hoop de volgende ochtend nog te zien. Misschien kijken we op dit moment wel naar dezelfde ondergaande zon, waarvan ik ervan uit ga dat ik hem morgen weer op zie komen. Voor hen is dat helemaal niet zo zeker. Net als het niet zeker was voor de slachtoffers zoveel jaar geleden, die op deze dag worden herinnerd. Miljoenen mensen waarvan sommigen niet eens een officiële laatste rustplaats hebben gekregen, ook al zou dat het minste zijn geweest wat hen nog gegeven kon worden op dat moment. En nog zoveel duizenden, misschien zelfs wel miljoenen mensen die datzelfde lot staan te wachten. Leven en sterven met een hart gevuld van angst, zonder een toekomst achter te laten voor hun kinderen, zonder een kans gehad te hebben een eigen leven op te bouwen. Omdat iemand anders besloot recht te hebben te besluiten over dat leven. Dit zijn droeve gedachtes, op een avond die zo mooi en vredig lijkt.

Een eenzame trompet klinkt. Men beweegt nog altijd niet, de wereld is nog steeds stil. Dan klinkt het schelle geluid van een meeuw, net zo eenzaam in zijn gekrijs als die trompet in zijn lied. Maar na een paar seconden valt een orkest bij, net als meer meeuwen. Natuur en mens worden eventjes één in deze overpeinzing over de wereld, over oorlog, over mensen en het leed dat sommigen moeten ondergaan. Het restaurant komt langzaam weer tot leven, net als de rest van Vlieland, maar de stemming blijft nog even geladen en de stemmen zijn zachter dan eerst. Hoe lang blijft men zich bewust?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Trix in Portugal

29/04/2017

Trix in Canada

13/05/2017

error: Content is protected!!