De archeoloog in de kuil

IMG_4093Terwijl de mist langzaam wegtrekt, staar ik naar de aarde onder mijn voeten. Vlekkerig door de verschillende grondsoorten die vermengd zijn door eerdere verstoring van de bodem.
Terwijl ik hier over nadenk, hoor ik vaag gezoem van auto’s die langs ons heen schieten. We hebben nog geluk dat niet iemand een leeg blikje naar ons gooit want in de afgelopen nacht zijn er meerdere in de kuilen belandt. Zo naast de snelweg, is het een reële kans dat er tijdens de dag ook nog eentje zo eindigt. De bestuurders die over de snelweg schieten zien ons immers amper, verstopt als we zijn door de hopen zand en de muren van onze kuilen. Ik strek mijn rug, kijk naar de wanden van aarde om me heen en dan naar de lucht boven me. Het is zonnig, het beloofd een warme dag te worden. Door mijn geringe lengte kom ik nauwelijks boven de kuil uit!

Bij een archeologische opgraving kom je op de meest uit een lopende plaatsen terecht. Maar wanneer je direct naast de snelweg in een kuil staat te graven in een knaloranje outfit, heb je erg de behoefte om een ‘chain-gang song‘ op te zetten om in een bepaald tempo door te gaan. Omdat er echter geen internet is om de Youtube playlist op te zetten, luister ik maar naar het gezoem van de snelweg en het geschraap van de schep tegen de grond. Beiden vertonen geen enkel ritme…

Bij gebrek aan beter, vullen de vondsten-zakjes zich met kiezels. Dat klinkt vreemd, maar deze kiezels worden later gebruikt om te bepalen uit welke tijd de grond komt en of deze mogelijk later is omgewoeld waardoor archeologische resten verdwenen zijn. Ze lijken op suffe stenen, maar zijn dus ergens nog wel nuttig voor onderzoek. De blauwe hemel was net nog zo mooi, maar begint langzaam maar zeker een kwelling te worden als de zon blijft klimmen en de temperatuur op blijft lopen. Het koele briesje dat de bladeren van omliggende bomen doet ruizen, valt niet in mijn kuil, en ik snak naar een slok water en een kop sterke koffie. Twee dagen graven, warm weer, dikke wegwerkers-kleding ter bescherming, en enkel kiezels als vondsten. Het is een bron voor pure frustratie bij een archeoloog. Ineens vliegt er toch een blikje door de lucht, recht mijn kuil in. Hij mist mijn hoofd op een millimeter na. Cola-druppels belanden op mijn kleding, de rest loopt uit het blikje de aarde in. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en zet mijn schep in de grond. Het is genoeg, het is tijd voor een pauze.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

error: Content is protected!!