Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

Het is rustig in de winkel. Dat gebeurt wel vaker op zondagen dus het is niet vreemd dat ik maar een beetje om me heen sta te kijken. Twee klanten staan door boeken te bladeren die ik ze net heb aangeraden, een ander kijkt nog zoekend rond. Alle drie zijn het vaders met een baby in een draagconstructie tegen hun borst hangend. Ineens valt het me op dat één man een beetje heen en weer schommelt, de tweede ‘stuitert’ en een derde blijft maar steeds kleine stukjes heen en weer lopen. Wat is hier nou weer aan de hand?

De schommelende man verschijnt als eerste aan de kassa, waar hij eindelijk eens stil staat. In de draagdoek op zijn borst opent de baby zijn ogen, die groot en bruin zijn en ergens lijken op enorme puppy-ogen. Zacht gemurmel klinkt langs een speen en terwijl ik het boek van de man inpak als cadeautje begint hij weer heen en weer te schommelen. Het gemurmel stopt en tevreden sluit het kleintje zijn ogen weer.
De stuiteraar volgt een paar minuten nadat de schommelende man de winkel verlaten heeft. Hij stopt niet met bewegen. Ik kijk er even naar. “Sorry, maar mag ik iets vragen. U beweegt de hele tijd, is dat vanwege de baby?” De man knikt en trekt een wat vermoeid gezicht. “Ja, als ik stop met bewegen gaat ze wurmen hoewel ze meestal niet gaat huilen.” Ik knik, dat verklaart een hoop. Als de man even stopt om zijn portemonnee uit zijn binnenzak te halen en af te rekenen begint het kind inderdaad met haar armpjes te zwaaien. Snel maakt hij de betaling af, stopt de portemonnee weer weg en beweegt weer rustig door. “Echt, als je een kind hebt kun je je abonnement op de sportschool wel opzeggen.” Met een dramatische zucht en het boek vertrekt hij.
De derde man loopt nog steeds kleine rondjes, maar zijn kind houdt zich heel rustig. Dus kennelijk werkt het. Zou deze gaan brommen, of wurmen als hij stopt met bewegen? Hij is duidelijk niet van plan dat uit te vinden.