Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Heb je die?” Met een bruusk gebaar wordt er een halve krantenpagina onder mijn neus geduwd, erop wordt de zomerspecial van een tijdschrift aangeprezen. Ik kijk naar het tijdschriften-schap en schud mijn hoofd. “Sorry mevrouw, ik heb de vorige nog.” Het is duidelijk niet het gewenste antwoord. “Kunt u achter kijken?” Achter kijken? Ik snap de vraag eigenlijk niet en mijn gezicht toont dat kennelijk. “In jullie magazijn lieverd, jullie hebben hem heus al wel binnen.” Nou moe? Denkt ze werkelijk dat wij oude edities in de winkel laten als de nieuwe er al is? “We leggen de nieuwste altijd direct op de planken mevrouw”, probeer ik voorzichtig maar zie direct al dat ze me niet geloofd. “Nou dat denk ik niet hoor. Het staat in de krant dus jullie hebben hem, maar jullie willen denk ik nog proberen de laatste van deze editie te verkopen.” Haar toon is behoorlijk beschuldigend. “Zo werkt het niet mevrouw, we moeten de oude edities altijd direct terugsturen als de nieuwe binnen zijn dus er kan geen sprake zijn van dat we een oude in de winkel laten.” Wat dus betekent dat de reclame in de krant eerder is geplaatst dan dat de editie in de winkels ligt, wat bovendien ook met boeken wel eens gebeurd. “Ja vast”, mompelt de vrouw chagrijnig. “Als je me niet wilt helpen kun je dat ook gewoon zeggen hoor, je hoeft geen smoesjes te verzinnen.” Met een vinnig gebaar stopt ze het krantenknipsel weer in haar tas en beent de winkel uit, mij stomverbaasd achterlatend.