Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Maar wat moet ik dan doen? De blauwe, of toch de oranje?” Vragend kijkt ze naar de man naast haar. Die staat nog net niet met zijn ogen te rollen en zucht. “Ja lieverd, ik weet het echt niet.” Dat is duidelijk niet het gewenste antwoord, en het heeft nog minder het gewenste effect. Bedenkelijk kijkt de vrouw weer naar de pakketjes in haar handen. “Misschien moet ik er twee doen. Dan kan ik er één tijdens het sporten dragen.” De man zucht en loopt verder de winkel in. Hij heeft hier duidelijk geen zin in. “Die rode is eigenlijk ook wel leuk”, roept zij hem nog na en hij houdt een geërgerde zucht in. “Welke denk jij dat mij het beste staat?” Nu kijkt ze mij aan, ik duik nog net niet onder de toonbank. Dergelijke discussie’s, over t-shirts van de Vogue, zijn niet aan mijn besteed. Bovendien zou ze toch niet luisteren. “Lieverd, kies nou maar gewoon”, probeert de man nog. Niet echt de handigste tekst want de vrouw kan duidelijk niet kiezen. “Ik kan ze ook alle drie nemen, dan geef ik de tijdschriften gewoon cadeau.” Opnieuw kijkt ze hem vragend aan. “Wat een goed idee lieverd”, zegt hij niet erg enthousiast. Nu begint zij te lachen. “Joh dat is echt een superstom idee!” De man grinnikt ook. “Je neemt me de woorden uit de mond. Ik ga nog even verder kijken.” Hij verdwijnt de winkel opnieuw in.

Even later liggen er drie Vogue-pakketten (met t-shirts) op de toonbank. De dame neemt ze toch alle drie, en gaat de tijdschriften toch cadeau geven. De man is allang blij dat de marteling, die drie kwartier geduurd heeft, over is.