Boeken, schrijvers en talen
“Goedendag, ik wil graag dat boek van Joel Dicker.” Dat is een schrijver die ik al even niet gehoord heb. Toch weet ik hem nog exact te vinden. Het was de eerste schrijver en het eerste boek waarmee ik te maken had toen ik stage liep bij De Bezige Bij. “De eerste of de tweede?” vraag ik nog, hij antwoord de eerste. Niet veel later verschijnt De waarheid over de zaak Harry Quebert op de toonbank, de klant kijkt ernaar alsof het een hoop vuilnis is en dan naar mij alsof ik iets zeer beledigends heb gezegd. “Ik wil de originele taal.” De toon herkent elke boekverkoper. Er zijn klanten die erop prat gaan alleen boeken in de originele taal te lezen (met extreme uitzondering als ze de originele taal niet machtig zijn). “Het spijt me meneer, ik heb deze titel niet in het Frans.”
“Het is geschreven in het Engels hoor.” Ik val stil. Echt stil. Oprecht stil. Even weet ik niet wat ik moet zeggen. “Eh… Nee, de originele taal is Engels.” Ik sla de cover van het boek om en wijs op de originele titel, La verite sur l’affaire Harry Quebert door Joël Dicker. De man kijkt er niet naar, zijn beledigde blik blijft op mij hangen. “De originele taal is Engels, de auteur komt uit Amerika.” Dat is niet waar en dat weet ik zeker want ik kon lastig een gesprek voeren met meneer Dicker toen hij langskwam bij zijn Nederlandse uitgeverij. Ik spreek namelijk geen Frans en zijn Engels is niet al te goed. “Meneer, hij is Frans.” “Hij is Engels, dat hoor je toch aan zijn naam? Joel Dicker.” Jowel Dikker, zo spreekt de klant de naam uit terwijl ik probeer mijn geduld te bewaren. En dat lukt eigenlijk niet. “Meneer, zijn naam is Joël Dicker en hij is een Franse Zwitser. Toen ik hem heb ontmoet heb ik moeten communiceren via een tolk en ik spreek vloeiend Engels.” De man valt stil, staart me nu verbaasd aan. Hoe kan ik, als werknemer van een boekwinkel, een auteur hebben ontmoet?
“Weet u dat zeker?” Ik gooi het boek nog net niet naar zijn hoofd, maar reken het wel af. Want hij spreekt geen Frans.
Twee weken later staat hij weer voor mijn neus, dit keer voor de nieuwste van Murakami. “Ik wil het in de originele taal,” zegt hij dit keer voor ik achter de toonbank vandaan kan komen. Ik trek een wenkbrauw op. Hij sprak geen Frans, maar wil wel Murakami in de originele taal? “Hoe goed is uw Japans?” Niet dat we Japanstalige boeken verkopen, maar dan nog. Zijn gezicht wordt weer zo veroordelend als vorige keer. “Hij schrijft in het Engels hoor.” Ik sla nog net niet mijn hoofd tegen de toonbank dit keer.