Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Mama, mama, mama, mag ik dit boek?” Het kind steekt enthousiast een boek omhoog, zodat de moeder het kan zien. Die kijkt rustig op van haar tijdschrift en beoordeeld het even. “Denk je dat je dat al kunt lezen?” Het meisje knikt enthousiast en houdt het boek stevig in haar armen tegen haar borst, bijna alsof het een soort reddingsboei is. “Jaaaa”, klinkt het enthousiast. “Juf heeft dit boek ook, en ik vond het heel leuk.” Ik vind het altijd leuk om te horen dat er nog kinderen zijn die boeken twee keer willen lezen. De moeder glimlacht en neemt het boek over. “Nou lieverd, je hebt toch zelf geld? Dan moet je het daar maar van kopen.” Het meisje kijkt even beteuterd, wetende dat dat betekent dat ze daarna minder geld heeft. Maar het mokken duurt niet lang, want er verschijnt al snel een portemonnee in de vorm van een kat. Portemonnee’s met oren zijn altijd grappig, en deze is niet anders. Ze legt het boek op de toonbank, waar ze zelf amper boven uit komt, en begint haar geld te tellen. Haar gezicht wordt opnieuw beteuterd, maar nu op een verdrietige manier. “Mama, ik heb maar 5.” De moeder komt achter het kind staan. Het meisje heeft inderdaad drie muntstukken in haar hand. Twee keer 2 euro, en een 1 euro. Ik kom bij de toonbank staan, en zie dan pas de sticker op het boek zelf. Het is een boek uit de ramsj-bak voor kinderen, en het kost 6 euro. Het kind heeft te weinig geld. Maar moeder is streng. “Tja lieverd, dan kun je het niet kopen. Je wilde zelf snoep kopen gisteren, en daarom heb je nu te weinig geld.” De toon is nog zo zacht en lief, het draagt een harde les met zich mee: je kunt je geld echt maar één keer uitgeven. “Ja maar…”, probeert het meisje nog. De moeder wijkt niet. “Nee lieverd, als je niet genoeg geld hebt, dan moet je sparen zodat je het een andere keer kan kopen.” Het meisje kijkt sip, en stopt het geld weer terug in de portemonnee-met-oren. “Oké mama”, klinkt er zacht. Het kind heeft haar lesje geleerd. Ik kijk nog een keer naar het boek. Op de sticker staat naast de prijs, een grote rode L. Het is één van mijn boeken, uit de ramsj-bak. Ik kijk de moeder glimlachend aan, pak een pen en kras demonstratief de ‘6’ door om er een 5 voor terug te schrijven. “Ooh, kijk nou. Hij kost toch maar 5 euro!”, zeg ik heel verbaasd. Het meisje kijkt me verbaasd aan, tot ik haar het boek met de doorgekraste sticker laat zien. Haar gezicht licht helemaal op en ze graait snel het geld tevoorschijn dat ze aan mij geeft. De moeder kijkt eerst verbaasd, en glimlacht dan naar me. Ik glimlach terug. Het meisje heeft het boek al opengeslagen en is erin verdwenen. “De ramsj-prijzen worden normaal niet aangepast”, zeg ik nog even duidelijk want zo is het normaal. “Maar we kunnen heel soms een uitzondering maken, als ze hun lesje leren.” De moeder lacht, dankt me en vertrekt met haar dochtertje. Wijze lessen mogen soms heus wel beloond worden.