Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Lieverd, kom je zelf nog even een kaart uitkiezen?” De dame voor de kassa ziet er uit ‘om door een ringetje te halen’. Ik heb haar eerder in de winkel gezien, altijd met een onberispelijk kapsel en een nette, zakelijke outfit. We hebben veel van dergelijke klanten. Twee kinderen komen richting de kassa lopen. Het meisje is net een kopie van haar moeder. Nette outfit, hoogblond haar in een paardenstaart, en draagt ze nou zelfs een aktetas?! Voordat ik echter een goed beeld krijg van de tas, verschijnt zoonlief in beeld. Ik weet nog net te voorkomen dat mijn mond openvalt, hoewel mijn ogen zeker iets groter worden. Het ventje, ik schat hem een jaar of 10, heeft misschien hetzelfde blonde haar als zijn moeder en zus, maar dat is ook werkelijk de enige overeenkomst tussen hen! Het jongetje is volledig in zwart gekleed, heeft een (kleine) hanenkam en een ketting met een doodskop om zijn nek hangen. Niets mis mee, dat verbaasde me ook niet. Het is de rij oorbellen en beginnende tunnel in zijn oor die de aandacht trekken, maar niet zo erg als de zwarte oogleden. Ik probeer niet te staren, maar er is iets vreemds aan die zwarte oogschaduw… Als het kind wat dichterbij komt, zie ik pas wat er vreemd is. Het is geen oogschaduw, maar zwarte marker dat hij ‘op’ heeft. De doodskop op zijn arm is er ook mee getekend. Het maakt het geheel tot een behoorlijk heftig, en klein punkertje! En ik kan me niet voorstellen dat de permanent marker prettig aanvoelt op zijn huid… Moeder lijkt er niet zo mee te zitten, of ze reageert er in ieder geval totaal niet op. Ze betaalt het boek en de kaart en geeft hem aan haar zoon om er wat op te schrijven. Het gezin verlaat daarna na een kort ‘dank je’ de winkel. Het kleine punkertje grijnst vrolijk naar zijn moeder, het cadeautje voor een vriendje in de hand.