Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde vragen gesteld.

“Het moet echt heerlijk zijn om hier te werken. Lekker rustig, beetje lezen, af en toe eens een boek terugzetten.” Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar de klant. Neemt ze me nou in de maling? Ik ben boek nummer zes voor haar aan het inpakken, en achter haar staan zeker vijf ongeduldige mensen te wachten tot ik hen kan helpen. Het boek dat ik lees, ligt heel erg onaangeraakt thuis.
“Ja, ik denk dat dit best iets voor mijn zoon zou zijn. Hij leest ook heel graag.” Ik kijk weer op, zie de zoon staan. Hij staat verveeld naar een iPhone te turen. “Zie je wel? Hij leest de hele dag dingen op zijn telefoon.” Ga ik hierop in? Of kost me dat teveel energie? De oudere dame achter de klant merkt duidelijk mijn irritatie, en vermaakt zich er opperbest om. Ik besluit mijn mond maar te houden, ook al wil ik graag mijn hoofd ongeveer op de toonbank slaan. “Hier zijn uw boeken dan mevrouw. Wilt u het bonnetje erbij?” De dame kijkt weer op, naar mij en de twee tassen die ik voor haar heb klaargezet. “Wat? Ooh, ja graag. En een kaartje van jullie winkel, zodat mijn zoon een mailtje kan sturen om hier te komen werken.” Ik rol nog net niet mijn ogen maar doe zoals me gevraagd wordt. Zeer tevreden met zichzelf vertrekt de klant, met haar zoon achter zich aan. De oudere dame verschijnt aan de toonbank en kijk me grijnzend aan. “Dus, wat ben je aan het lezen?”, vraagt ze geamuseerd.