Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Mama, zijn er ook lawines in Nederland?” Het jongetje kijkt met grote ogen naar zijn moeder terwijl hij naar een boek wijst waarop een soort van lawine te zien is. Of in ieder geval een grote hoop sneeuw. De moeder lacht zacht. “Nee lieverd. In Nederland zijn geen lawines.” Het jongetje kijkt een beetje beteuterd. “Oh…” Ik grinnik zacht om het beteuterde gezicht en ga verder met het helpen van een andere klant.

Dat is wanneer achterin de winkel een klant aan de telefoon ruzie krijgt. Waarover is me niet helemaal duidelijk, maar het gaat wel met woeste armgebaren en veel geschreeuw. De andere klanten kijken wat verstoord op naar de vrouw. Ineens stormt ze naar buiten, daarbij met haar tas een aantal boeken omgooiend. Wat geërgerd loop ik naar de achterkant van de winkel, waar ook het jongetje inmiddels staat bij onze kinderafdeling. Er is niets beschadigd en ik zet de boeken rustig terug op hun plek. Als ik me omdraai bots ik vol tegen de stellage met onze kleine Penguin-boeken aan. De stellage, op wieltjes, botst tegen de kast, wankelt en een tiental boeken valt eruit. Het merendeel op mij. Maar het enige wat ik kan doen is lachen. Het jongetje kijkt met grote ogen naar me. Ik grijns naar hem terwijl ik alles weer op z’n plek zet. “In Nederland heb je alleen boekenlawines.” Het jongetje begint hard te lachen.

Een paar minuten later staan zijn moeder en hij bij de kassa. Hij lacht nog steeds.