Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

Staande op mijn tenen, armen helemaal uitgestrekt en ik kan er nog niet bij. Wie legt er dan ook boeken bovenop de boeken in de hoogste kast? Maar er moet opgeruimd worden, dus nu moet dat ding er tussen. Met het hoekje van een ander boek weet ik Tolstoj te bereiken en hem een zetje te geven. Dit is trouwens de methode voor elke boekenkast bij ons, de winkelruimte is te klein om alles een net plekje te geven en boeken eindigen nog wel eens op boeken. Het helpt dan niet dat ik bij verre de kleinste werknemer ben. Al de hele dag geef ik boeken op deze manier setjes om ze te pakken te krijgen terwijl ze vallen, want zelfs nu sta ik nog op mijn tenen. Nog één zetje…

Wat ik even vergat bij deze methode in te rekenen was het gewicht van het boek, en de dikte ervan. Puertolas is geen dikke pil, het past makkelijk in mijn hand en is daarom licht. Hetzelfde gold voor De Beer, Carmiggelt, en Pinguïnlessen. Maar wie de Russen kent, weet dat Tolstoj schijnbaar niet in staat was om een dun boek te schrijven. Niet alleen mist de titel mijn hand omdat het boek niet netjes opzij wil vallen, maar in plaats daarvan loodrecht naar beneden, hij is ook nog eens veel zwaarder dan ik dacht. Met een klap eindigt hij eerst tegen mijn hoofd, om dan doodleuk met net zoveel vaart bovenop mijn schouder te eindigen. Een schouder die na vele weken kantoorwerk al niet zo lekker voelde. Een korte kreet klinkt sneller door de winkel dan ik bedoeld had. Zoveel pijn doet het een minuut later al niet meer, behalve die schouder zo blijkt later. “Hé, gaat het wel?” Een klant schiet me meteen te hulp, ook om het boekwerk van de grond te rapen. Ik wrijf grommend over mijn schouder. “Ja, maar ik denk dat ik Tolstoj nu echt nooit meer ga lezen.” De vrouw lacht. “Het is wel een baksteen hè?” Ja, dat is het zeker.