Boeken, klanten en bezoekers
Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.
Alle columns in deze rubriek gaan over klanten, mensen die al dan wel of niet iets kopen in de winkel. Maar eigenlijk zijn al die mensen min of meer hetzelfde, dat heb je meestal met een vaste-klanten-groep. Sommige klanten brengen nieuwe bezoekers binnen die veel leuker zijn dan zijzelf. De klant is de menselijke koper, maar de bezoeker is harig, bestaat in vele soorten en maten, en ze zijn op hele verschillende manieren opgevoed. Ze hebben echter één ding gemeen met elkaar: ze zijn de beste vriend van de mens.
“Mag hij mee naar binnen?” Vragend wijst de klant naar buiten, waar een prachtige en pluizige herder staat met oren die bijna groter zijn dan de pup zelf. Ik knik snel. “Ja hoor, honden zijn hier altijd welkom.” Jarenlang lag de hond van de eigenaar altijd midden in de winkel. Dat dat onhandig was voor de klanten kon het dier geen bal schelen. Mijn collega neemt zijn honden ook altijd mee, ook de twee nieuwelingen die twee keer zo groot zijn als zijn vorige huisdier. Ze banjeren graag rond tussen de toonbank en de deur, altijd nieuwsgierig naar wie er binnen komt en wat er langs de deur komt. Bovendien… wie zegt er nou ‘nee’ tegen een puppy?
“Kop op Zeph.” Vermoeid kijkt de teckel op naar de baas, loopt mee naar binnen, gaapt demonstratief en gaat dan liggen. Tot de baas naar de volgende kast loopt. Teckel staat op, loopt mee, blijft een minuut op kijken naar zijn vrouwtje, en gaat dan weer liggen. Dit proces herhaalt zich nog drie keer, tot ze bij de kassa staan. Gefascineerd kijk ik toe, en weer gaat de hond na een minuut liggen. “Mevrouw, u heeft een hond met slaapstand.”
“Nee, we gaan echt naar binnen.” Tenminste, dat vindt de baas. Want hoe hard hij ook aan de lijn trekt, de chocoladebruine labrador verzet geen poot de winkel in. Ik zou zelfs willen zeggen dat hij nogal kritisch naar de etalage kijkt, alsof ons aanbod niet goed genoeg is voor hem. Uiteindelijk geeft de baas het op, en vraagt vanaf de deuropening naar een boek. “Is hij het niet met ons aanbod eens?” Vragend knik ik richting de hond. De baas trekt een gezicht. “Nee hoor, maar hij wil alleen maar naar binnen als hij weet dat een winkel snoepjes voor hem heeft.” Aah.
Het is een vaste klant die ik help, met een vaste smaak in tijdschriften en boeken. Een dag als altijd dus, en bij binnenkomst complimenteer ik haar nog met de sjaal die ze om haar schouders en armen heeft gedrapeerd, een prachtig donkerpaars exemplaar Piep! Verbaasd kijk ik op. Piep? Nogmaals hoor ik: piep! Ineens beweegt haar sjaal, en klinkt het geluid bijna als een soort protest. De dame kijkt verbaasd en begint dan te lachen. “Ooh, sorry.” Praat ze nou tegen haar sjaal? Dan trekt ze de stof iets anders, waardoor het hoofdje van een Beagle-pup tevoorschijn komt. Het beestje kijkt mij verbaasd aan en blaft dan naar haar baasje. Nu snap ik ineens wat dat gepiep was. “Ooh heb je het nu ineens weer te warm?” Als dat diertje net naar buiten is geweest, waar een flink pak sneeuw ligt, dan snap ik dat ze in de sjaal wilde bij ‘mama’. Pup en vrouw, plus tijdschriften, verlaten snel weer de winkel. De matchende sjaal is er dus al, volgende keer een matchende muts?
Ik zie de klant al voor hij de winkel inloopt, net zoals zijn hond die hij altijd mee heeft. Het is een enorme ridgeback, maar het is tevens de allerliefste hond die ik ken. En keurig opgevoed. Het is geen straf om beiden in de winkel te hebben, de oudere Britse man is altijd in voor een gezellig praatje. Maar voor de man binnenkomt begint er ineens een kabaal van jewelste. Geblaf, gegrom, meer gegrom. Verschrikt kijk ik op. Het piepkleine mormel van een andere klant is om onverklaarbare redenen de enorme hond aangevlogen en het kost de Brit enorme moeite de dieren uit elkaar te krijgen. Piepend hinkt de grote hond naar binnen, waar hij zich snel verstopt tussen de toonbank en een kast. “Waarom was die andere hond niet aan de lijn?” Nu de Brit het zegt, behalve dat de hond los liep had de eigenaresse niet eens een lijn bij zich en tijdens de knokpartij tussen de dieren is ze gelaten de deur uitgelopen zonder zelfs maar in te grijpen. Een hele vreemde situatie, waarvan de ridgeback alleen maar van lijkt te bekomen als hij een flinke knuffel (die hij altijd van me krijgt) heeft gekregen. Zo zie je maar, grootte zegt niets over karakter.