Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Is het een Sinterklaas, Kerst of gewoon cadeautje?” Vragend kijk ik de vader aan. “Kerst.” “Huh? Maar het is toch nog helemaal geen Kerst?” Het dochtertje kijkt streng naar haar vader op, waarop de man prompt begint te lachen. “Dat is het snel genoeg lieverd.” “Zeker in boekenland”,  kop ik hem erin. In de boekwinkels zullen immers snel genoeg kerstpapier, kerstkaarten en cadeautips klaar liggen. “Boekenland Dat bestaat helemaal niet!” Bloedserieus kijkt het meisje me vanachter de toonbank, haar hoofd komt er net bovenuit, aan. De volwassenen beginnen prompt opnieuw te lachen, ik spreid mijn armen theatraal uit. “Jawel hoor! Dit is Boekenland!” Het meisje kijkt kritisch door de winkel. “Is dit een land? Maar het is zo klein. Een land is groot!” Haar vader besluit het spelletje mee te spelen. “Nee hoor, er zijn ook kleine landen. Zoals Monaco, en Vaticaanstad, en Boekenland.” Het kind is duidelijk niet echt overtuigd. “Heb je eigenlijk wel je paspoort bij je? Anders mag je eigenlijk niet naar binnen”, zeg ik glimlachend en met een knipoog. Nu kijkt het meisje toch een beetje bezorgd naar haar vader op. Ze weet duidelijk niet helemaal zeker meer of dit nu serieus is of dat we haar in de maling nemen. Haar vader vindt het duidelijk allemaal erg grappig en doet niet de moeite om zijn dochtertje gerust te stellen. Hij neemt alleen maar zijn cadeautje aan, neemt het meisje weer aan de hand en ze vertrekken, het kind nog altijd in gedachten verzonken over Boekenland.