Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

Een vaste klant staat voor mijn neus, ze komt hier vaker en is altijd in een goed humeur. Dit keer legt ze een kookboek met groente-shakes op de toonbank, en wat kranten. “Wilt u de Financial Times ook?” Ze krijgt een brede grijns op haar gezicht. “Nee dank je, die heb ik ergens anders al gehaald. Maar wat leuk dat je het je herinnert!” Ze is een vaste klant, en het is een paar keer voorgekomen dat de Financial Times op was tegen de tijd dat ze binnen kwam. Maar dit keer heeft ze hem niet nodig. “Is het een cadeautje?” Ze schudt haar hoofd. “Nee joh, het is lekker voor mezelf. Eens kijken wat hier voor lekkers in staat.” Ik zie in de boodschappen tas aan haar arm al allemaal ingrediënten voor groente-shakes. Onder andere een potje bieslook. “Ja ik was laatst op de biologische markt, en die plantjes doen het goed joh! Niet kapot te krijgen! Ik heb ze allemaal geplant en ze blijven maar groeien!” Maar wat doet ze dan met een potje bieslook in die tas? “Mijn moeder koopt dat soort potjes ook wel eens ja, maar die van de supermarkt houden na twee keer snoeien toch wel op met groeien…” Of dat aan de groene vingers van onze familie ligt, of aan de plantjes is niet helemaal duidelijk… De klant begint te lachen. “Ik moet bekennen dat ik ze tot nu toe nog niet gesnoeid heb hoor. Ze zijn zo sterk, het voelt als een missie om ze zo goed mogelijk te laten leven. En ze zoveel mogelijk te laten groeien. Ze staan er echt heel mooi bij nu in mijn tuin.” Ik begin te lachen, de klant doet met me mee. “Het zijn een beetje uw kindjes zo te horen”, grinnik ik. De klant knikt enthousiast. “Ze groeien zo goed! Ik geef ze echt veel te veel aandacht. Maar snoeien… Nee dat kan ik Sonja en Peter toch niet aandoen?”