Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

Ze is haast fascinerend om naar te kijken. Het meisje, 13 jaar oud zo vertelde haar moeder net toen ik vroeg wat haar leeftijd was vanwege een boek, staat op hakken van zeker 10 centimeter hoog. Nu houdt ik zelf ook zeker wel van een paar hoge hakken,  maar ik blijf zeer bewust veilig weg bij stiletto’s. Het meisje in de winkel dacht daar kennelijk anders over deze ochtend. Op haar tengere benen schuifelt ze voorzichtig achter haar moeder aan door de winkel, haar voeten amper van de grond tillend en met enkels die om de drie stappen verzwikken. Ze doet erg denken aan een pasgeboren veulentje die nog niet helemaal stabiel op z’n benen staat en het doet me glimlachen. De paar keer dat ze haar voeten echt optilt wordt die zeer voorzichtig neergezet, met haar tenen eerst. De dunne naaldhakken geven weinig support om op te gaan staan als je je voet neerzet. Wiebelig schuifelt ze voetje voor voetje verder. Even werp ik een blik naar beneden, naar mijn eigen cowboylaarzen. Vanwege mijn geringe lengte loop ik eigenlijk altijd op hakken, maar in dagelijkse situaties zijn ze meestal laag omdat ik niet erg zin heb in een enorme smak op m’n gezicht.

Ik heb het nog geen seconde gedacht als ik een kreet hoor en daarna een hele stapel boeken hoor vallen. Kennelijk is het veulentje nu echt door haar enkels gegaan, want ze krabbelt zo snel mogelijk overeind. Kwaad kijkt ze me aan, alsof het mijn schuld is dat ze zo onstabiel loopt. Haar moeder kijkt even naar de dochter. “Lieverd, ik heb sneakers bij me”, probeert ze maar het meisje wil er niets van weten. “Dat is niet nodig mam, het gaat prima.” Waarna ze pissig de winkel uitbeent. Hoewel dat een beetje een hoopvolle bewoording is.