Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Mama! Ik ga weg hoor!” Ongeduldig kijkt het jongetje vanuit de deuropening naar zijn moeder. Het duurt hem duidelijk veel te lang. Moeder begint te lachen. “Oké dan. Tot later.” Dat was niet de verwachtte reactie en het ventje weet duidelijk niet wat hij nu moet doen maar moeder speelt het spel hard mee. “Als hij zestien is zal ik die woorden alleen maar toejuichen”, vertrouwt ze mij en een andere klant toe. De oudere dame knikt begrijpend. “Maar nu ook al hoor. Ik bedoel, hij komt met zijn avonturen net tot het de hoek van de straat maar het is toch een soort drang naar onafhankelijkheid en avontuur.” Weer knikt de oude dame. “Ooh absoluut! Dat moet je koesteren hoor. Dan leren ze zelfstandig dingen te ondernemen.” Nu heeft het kind het echt gehad. Het stapt de drempel over. “Mama! Ik ga echt weg hoor!” Op het woordje ‘echt’ wordt nu veel nadruk gelegd en zijn blik wordt serieus, maar tegelijk een beetje angstig. Want wat heeft die grote wereld voorbij de straathoek te bieden? Die wereld lonkt, maar is tegelijk gevuld vol met gevaren die de jongen nog niet kent. Durft hij ze al aan? Of moet hij toch nog even wachten?
Het is zijn moeder die hem lachend van de moeilijke keuze verlost. Ze volgt haar kroost toch maar, voor nog een aantal jaar bieden ze het avontuur samen het hoofd.