De menselijkheid van de NS

De Nederlandse Spoorwegen komen de laatste tijd behoorlijk vaak in het nieuws, maar zelden positief. Spionage, mishandelingen, defecten, de NS kan vooral erg veel fout doen. Als fervent treinreiziger, meer door noodzaak dan door liefde, zit ik meerdere keren per week in zo’n geel en blauw voertuig. De afgelopen tijd vielen de vertragingen me niet eens meer op, maar juist de menselijke kant van de NS: haar personeel.

Photo credit: srmeijer via Foter.com / CC BY-SA
Photo credit: srmeijer via Foter.com / CC BY-SA

“Pardon? Stapt u hier uit?” Ik kijk op als ik het de conductrice hoor vragen. Ze staat bij de deuren van de Sprinter waar ik in zit en loopt op een jongeman af. De jongen knikt verbaasd. “Wil je dan misschien iets voor me doen?”
Een oudere man is in Leiden ingestapt zonder in te checken. Hij is een toerist, en dacht dat het kaartje uit de automaat genoeg was. Een hele logische gedachte, want de poortjes stonden open. Ik moet mezelf er na ruim twee jaar nog aan herinneren in- en uit te checken, zo makkelijk vergeet je het als je haast hebt. Bovendien wist deze man niet beter!
De conductrice loopt met de jongen mee naar de poortjes, waar hij het eenmalige kaartje voor haar incheckt als hij de poortjes door is. Glimlachend komt de conductrice terug, en geeft het kaartje weer aan de oudere man. De trein loopt één minuut vertraging op, maar niemand klaagt. “Here you go sir. Don’t forget to check out when you get off the train.”

Photo credit: Much Ramblings via Foter.com / CC BY-ND
Photo credit: Much Ramblings via Foter.com / CC BY-ND

De NS heeft al enige tijd van slechte pers, en als het nieuws al eens over het personeel van de geel-blauwe treinorganisatie gaat lees je vrijwel altijd het woord ‘mishandeling‘, in de titel. De meeste mensen vinden het natuurlijk gestoord om personeel te mishandelen! De ruim 28.000 werknemers van de NS doen gewoon hun werk.
Zelf ben ik allang tevreden als ik zonder overstappen op mijn eindstation kan komen, de conducteurs maken me dan niets uit. Meestal lukt in één rechte lijn reizen wel, tenzij ik weer eens in slaap val en in Weesp eindig… Zelfs de OV-chipkaart, heeft zich behoorlijk goed genesteld bij de treinreizigers. Op een enkele oudere toerist na dan, die niets begrijpen van openstaande poortjes waar men maar doorheen vliegt.

Slechte pers
Spoorwegstaking_september_1944[1]Slechte pers is trouwens niet heel nieuw voor de NS… Het verleden hapt nog altijd naar de enkels van de spoormaatschappij.  De Duitsers gebruikten de NS in de Tweede Wereldoorlog voor het transport van goederen naar het front, maar ook om Joden naar de concentratiekampen te brengen… En wat bleek onlangs? Daar verdiende de NS gewoon aan. De NS stuurde de Duitsers gewoon factuurtjes voor hun ritten. Dat hun eigen personeel ondertussen gevaar liep, interesseerde de directie destijds niet zoveel. De treinen waren vaak het doelwit van bombardementen en aanslagen, waarbij werknemers om het leven kwamen.

Schoonmakers
Ook in het heden zijn er dingen aan te merken op de NS. Vertraging, minder treinen door sneeuw (altijd maar weer die sneeuw…), dat er geen papiergeld in de automaten kan, maar om dat leed wat te verzachten zijn er af en toe vriendelijke gezichten van het personeel. Zij vinden die vertraging ook niet leuk hoor, maar proberen er toch nog wat van te maken. “Goeiemiddag lieve mensen, zal ik dat voor jullie meenemen?” De schoonmaakster, een dame met een vriendelijke glimlach en een zacht gezicht, wijst naar de lege koffiebekers die op het tafeltje staan. De reizigers kijken haar verbaasd, zelfs ietwat geschokt aan, maar knikken dan snel. Glimlachend gooit ze de bekers in de vuilniszak, en leegt dan ook de prullenbakken. Zo gaat ze iedereen af. “Fijne feestdagen nog!” Waarna ze verdwijnt. Heel wat reizigers kijken een beetje beduusd. Natuurlijk weten ze dat er mensen zijn die de treinen schoonmaken, maar nog nooit waren ze zich van hen bewust. Ineens is dat omgestoten flesje sinaasappelsap een beetje beschamend geworden.

Want wat men nog wel eens lijkt te vergeten, is dat er schoonmakers zijn die die plakkerige troep van je op moeten dweilen. Hoe meer troep in de trein, hoe harder deze mensen moeten werken. Meerdere malen heb ik in treinen gezeten waarvan wagons stonken naar bier, of waar half leeggegeten bakjes patat als eenzame passagiers op stoelen stonden. Het gevolg van onze eigen desinteresse in andere mensen was te zien in 2014, toen de schoonmakers in staking gingen. Binnen een paar dagen waren de treinen ronduit smerig, er kroop zelfs ongedierte uit de vuilnisbakken! Een fijne reis heeft dus eigenlijk weinig te maken met een – al dan niet vertraagde – fysieke trein. Het gaat voornamelijk om de mensen die die trein een beetje in de gaten houden. Schoonmakers die zorgen dat je niet met je voeten aan de grond vastplakt, en conducteurs die voorkomen dat je moet staan omdat mensen hun bagage het belangrijkste van de wereld vinden.

En terwijl mijn trein bij zijn eindbestemming komt, die ik dit keer niet voorbij geslapen ben, gooi ik mijn koffiebeker in de prullenbak, laat ik de krant achter voor een volgende reiziger en groet ik de conducteur vriendelijk. Ze wenst me nog een prettige avond. Wel jammer dat het regent, in de trein was het tenminste droog en warm.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

error: Content is protected!!