Border Security op Schiphol

“Mevrouw, wilt u even met ons meelopen?” Wat verdwaasd kijk ik naar de douane-beambte die me wenkt. Wat? Ik? Ja, ik. Zie ik eruit als een smokkelaar? Geen idee, maar de douaniers op Schiphol Airport halen mij als enige eruit om mijn koffer te controleren. Ik ben net uitgestapt uit een vlucht vanuit Turkije. Als jongste van het reisgezelschap, en de enige die naar ‘Nothing to Declare’ liep, straal je dan kennelijk iets uit wat als extreem verdacht wordt beschouwd.

Braaf volg ik de dame van de grenscontrole, til mijn koffer op de daarvoor bestemde tafel en open hem voor haar. “Ik moet u vast waarschuwen dat het kan gebeuren dat ik in lachen uit ga barsten. Ik kijk erg veel Border Security“, zeg ik nog ter waarschuwing voor een opkomende dosis flauw grappen. Ze grinnikt en lijkt mijn grapje wel te kunnen waarderen, ook al vermoed ik dat mijn onschuldige grijns vast niet helpt in deze situatie. “Waar bent u heen geweest mevrouw?” Turkije, antwoord ik. “En waar bent u allemaal geweest?” Antalya en een rondreis door Cappadocië. “Was u alleen?” Nee, ik reisde met een groep. “Herinnert u zich misschien hoeveel mensen er in de groep zaten?” 35, gids en chauffeur meegeteld. Ik verwacht eigenlijk dat ik ieder moment drie agenten om me heen heb staan die me naar een verhoorkamer brengen. Ondertussen wordt alles in mijn koffer rustig bevoeld. Een steen wordt enigszins argwanend bekeken, ik heb zonet verteld dat ik archeologie studeer. “Dit is toch geen archeologische vondst, hè?” De jonge douanier kijkt me grijnzend aan. Ik moet lachen en schud mijn hoofd. “Nee, ik had ergens gelezen dat je die niet mee mocht nemen”, grap ik terug. Dan stuit ze op een plastic tasje met daarin een fles. “Wat zit hierin mevrouw?” “Een fles wijn”, antwoord ik weer braaf. Volgens de kaart in het vliegtuig mag je  één liter sterke drank en vier liter wijn Europa importeren zonder dat aan te moeten geven bij de douane.
Verderop in mijn koffer ontdekt ze nog een zakje. “En hierin?” “Een flesje granaatappelsiroop, voor over salades.” Hmm… Dat wordt even gecontroleerd maar er zit een duidelijk label op de plastic fles waarop mijn verhaal als plausibel wordt geaccepteerd. “Ik mis wel een beetje de ionenscan”, zeg ik terwijl de douanier mijn rugzak nu doorzoekt. Ze lacht. “U vertelt dat u met een groep door Turkije heeft gereisd. Ik acht de kans dat u heroïne bij zich heeft zeer klein.” Ik lach. Nee, ik was niet van plan heroïne te gaan smokkelen. Als ik alleen door Turkije had gereisd was ik waarschijnlijk veel meer op z’n kop gekeerd. Nu kom ik er vanaf met een simpele controle waarschijnlijk omdat ik de enige was die naar ‘Nothing to Declare’ liep. Want ja, ik heb geen leren jassen van enkele honderden (of sieraden van enkele duizenden) euro’s waarde gekocht. “Dank u voor uw medewerking en begrip mevrouw. We zijn klaar.” Ik rits glimlachend mijn koffer en tas weer dicht, wens de douaniers nog een prettige werkdag en loop door de schuifdeur naar buiten. Ach, je kan er wel moeilijk over doen maar zij doen ook maar gewoon hun werk.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

error: Content is protected!!