Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Ja, mijn zoon begint nu met zijn tweede jaar geneeskunde. Dat is erg zwaar, ze stellen hele hoge eisen. Zo moet hij elke week wel essays schrijven, en om binnen te komen moest hij gemiddeld een acht hebben.” De man kijkt er tevreden bij. Kennelijk heeft hij hoge eisen voor zijn zoon, de toekomstig dokter. De andere heer kijkt ernstig. “Ja, mijn dochter studeert geschiedenis. Dat is ook al zo zwaar.”

Ik frons verbaasd mijn wenkbrauwen. Hoe zijn geschiedenis, en geneeskunde in enig opzicht met elkaar te vergelijken? Maar de heren zijn nog niet klaar. “Ja, mijn jongste dochter gaat naar Brighton. We verwachten niets anders van haar, ze haalt zulke hoge cijfers. En Brighton opent vele deuren voor haar.” Ik doe ondertussen alsof ik niets hoor, dat maakt mijn leven een stuk makkelijker. Voor mijn neus worden een Le Monde en een Financial Times op de toonbank gelegd. De man wiens dochter het ‘zeer zware geschiedenis’ studeert grijnst naar zijn vriend. “Tja, je kunt wel zien dat we verschillende smaken hebben, hè?” Met een vriendelijke uitstraling rond hen beiden verlaten ze de winkel binnen. “Brighton dus? Leuk! Mijn oudste zoon heeft net toelating gedaan voor een master aan Harvard.” Ik weet niet met welk van hun kinderen ik het meeste medelijden heb…