Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

Het is uitgestorven in de boekwinkel. En met uitgestorven bedoel ik dat er echt geen kip te bekennen is, en ik kan het weten want ik heb net tien rondjes door de tent gelopen. Haast wanhopig van verveling wachten we op klanten. Maar het is ‘zo’n dag’. Zo’n dag, of ochtend, waarin iedereen moet werken of uitslaapt. Geniet van de dag dus. En wij staan hier. Te wachten… en te wachten… en te wachten… en te… Hé! Is dat een klant? Als een soort stoktstaartjes schieten we overeind. Maar nee… De dame koopt niets en vertrekt binnen een minuut. We zakken als een soufflé weer in. Als vandaag zo ontzettend spannend blijft, sterf ik misschien nog van verveling!

Verveling tijdens je werk is waarschijnlijk het ergste dat je kan overkomen. Ik weet zeker dat er al uren van mijn werkdag verstreken moeten zijn maar elke keer als ik naar de klok kijk, is de wijzer maar één minuut opgeschoven. Ik overweeg om met de boeken maar een zinnig gesprek over de betekenis van het leven te gaan voeren, maar helaas, ze antwoorden niet echt. Anders zouden ze me wel smeken die stoflaag opnieuw weg te poetsen. Minuten verstrijken. Boeken worden op alfabet gezet. Planken afgestoft. Kranten naar de papierbak gebracht. Echt elk klusjes dat er is voer ik uit. Nog steeds geen klant… Zou goed gedrag worden beloond met klanten? Ik weet het niet…

Tegen het einde van de dag heb ik ongeveer vijftien mensen geholpen. Mijn hersens zijn gesmolten van verveling. Deze blog is getikt. Mijn boek is uit. Het nieuws is uitgeplozen. En nu mag ik naar huis. Hopelijk is daar wel wat te doen!