Werken in een boekwinkel is zo verkeerd nog niet. Zou je denken. De hele dag worden de meest vreemde situaties naar je hoofd gegooid.

“Kom je mee lieverd? Dan gaan we weer verder.” Glimlachend geef ik het gezin hun tas met tijdschriften en boeken, waarna ze de winkel uitlopen. Het wordt weer stil in de zaak. Het gezin was de enige klant in het afgelopen (en komende) uur, het is een rustige dag. Na het opruimen van de kranten, waar ik mee bezig was geweest toen de klanten binnenkwamen, besluit ik een rondje te lopen om boeken weer op hun plek terug te leggen. Dan valt me achterin pas een klein figuurtje op, het oudste kind van het gezin dat net weg is! “Hé, volgens mij zijn ze net de deur uit.” Het kind kijkt geschrokken op en stormt naar de deur. Maar buiten ziet ze ouders en zusje niet. Ze komt weer naar binnen. “Mevrouw? Heeft u gezien waar ze heen gingen?” Ik schud mijn hoofd en stel voor dat ze in de winkel blijft wachten tot ze haar komen zoeken. Ze gaat niet meteen akkoord maar blijft buiten, voor de etalage staan. Zoekend kijkt ze rond, af en toe een blik door het raam op mij werpend alsof ze er zeker van wil zijn dat ik er in ieder geval nog wel ben.  Ik zie langzaam paniek in haar ogen ontstaan naarmate de minuten verstrijken.
Net als ik haar wenk, dat ze maar weer naar binnen moet komen want het regent buiten, hoor ik iemand roepen. Het meisje holt de straat in, uit mijn zichtveld, naar haar ouders (hoop ik maar…). Kennelijk werd ze toch gemist.